http://www.polskiesamoloty1939-45.prv.pl/

Na początku lat trzydziestych w większości państw europejskich panowała tendencja budowy dwu- lub trzyosobowego dwusilnikowego samolotu wielozadaniowego spełniającego rolę myśliwca, samolotu wsparcia wojsk naziemnych, lekkiego bombowca oraz samolotu rozpoznania taktycznego. W Polsce samolotem takim miał stać się skonstruowany w latach 1935-36 PZL P-38 Wilk. W zakładach PZL do realizacji przyjęto układ opracowany przez inż. J. Dąbrowskiego i dr inż. F. Misztala, który był aerodynamicznie zbliżony do bombowca P-37. Przewidywano budowę dwóch wersji: P-38 - wysokościowiec, myśliwsko-szturmowiec i przeznaczony do bombardowań z lotu nurkowego - P-39 - o podobnych własnościach, lecz przeznaczony do działań na małej wysokości. Tymi ostatnimi samolotami miano zastąpić wysłużone Karasie. P-38 miał być w początkowej fazie następcą PZL P-11.

W 1936 r. rozpoczęto budowę prototypu P-38/I, którego budowę ukończono rok później. Równocześnie z rozpoczęciem prac nad konstrukcją Wilka - inż. Nowkuński przystąpił do konstruowania silnika Foka z przeznaczeniem do tego właśnie typu. Był to silnik o wielu rewelacyjnych rozwiązaniach i niezwykłej lekkości. Tragiczna śmierć konstruktora zahamowała prace nad silnikiem, a następcy inż. Nowkuńskiego nie potrafili dopracować silnika tak, aby dawał on zadowalające wyniki. Po wielu perypetiach udało się uruchomić Fokę w lutym 1939, lecz był on zbyt ciężki w stosunku do projektu nie dawał wymaganej mocy. tymczasem w 1937 sprowadzono z USA silniki Ranger o zbliżonych do Foki parametrach i zamontowano je na samolocie P-38/II wraz z dwułopatowym drewnianymi śmigłami Szomański. Oblotu dokonał J.Widawski w maju 1938, lecz osiągi samolotu okazały się dużo niższe od zakładanych z silnikami Foka. Po zamontowaniu tych silników okazało się, że są one tak ciężkie, że pozostało tylko kilkadziesiąt kilogramów ładunku użytecznego w związku z czym dalsze prace przerwano. W tym czasie w budowie znajdował się już następca Wilka - P-48 Lampart, który mial być napędzany silnikami gwiazdowymi o większej mocy.

Konstrukcja: dwumiejscowy, dwusilnikowy, wolnonośny średniopłat konstrukcji półskorupowej kryty blachą duralową. W tylnej części kadłuba znajdowało się miejsce strzelca - bombardiera. Podwozie dwugoleniowe chowane elektrycznie w gondolach silnikowych z płozą ogonową. Płaty trapezowe, trójdzielne z eliptycznymi końcówkami. Wzdłuż całej długości płata zamontowano automatyczne sloty sprężone z krokodylowymi klapami. Usterzeni wolnonośne, całkowicie duraluminiowe, kryte blachą. Usterzenie kierunkowe - podwójne.